Dankzij shirtjes van CDN uit Driebergen kan er in de Drakensberg weer een nieuw voetbalteam het veld op. Dixy en Minne hebben ze persoonlijk uitgedeeld, en de jongens straalden van oor tot oor.
Bedankt donateurs, de voetballertjes zijn er enorm blij mee!
We hebben er natuurlijk wel bij gezegd: “Als jullie er zó uitzien, dan rekenen we wel op het kampioenschap hè!” 😉
Minne geeft keeperstraining:
Onlangs maakten we een bijzondere reis naar Malawi, het geboorteland van een goede vriend van ons. Met deze vriend, die we in Zuid-Afrika hebben leren kennen en inmiddels al jaren een beetje op weg helpen, hebben we door Malawi getrokken. Wat volgde was een indrukwekkende tocht naar een land dat anders is dan Zuid-Afrika, maar tegelijk veel herkenning oproept. Een land dat weinig heeft, maar veel geeft.
Al meteen bij aankomst werd duidelijk dat Malawi nog een stuk armer is dan de regio waar wij in Zuid-Afrika wonen. Het dagelijks vervoer bestaat hier uit ossenwagens, oude brommertjes en fietsen volgeladen met alles wat je maar kunt bedenken, van hout tot water, van mensen tot suikerriet.
Wat ons raakte, was de pure armoede. Eten is schaars, en op veel plekken zagen we kinderen en volwassenen de hele dag kauwen op suikerriet. Er is vaak simpelweg geen geld voor een fatsoenlijke maaltijd. Tegelijkertijd was de sfeer vriendelijk, en voelde niemand zich te trots om hun situatie met ons te delen.
We bezochten ook een kleinschalige bakstenenfabriek, waar mensen met eigen handen bouwmateriaal maken voor hun huizen. Geen machines, geen helmen, maar modder, zon en spierkracht. De bakstenen worden op rijen in de zon gelegd en later gestapeld tot ovens, waarin ze worden gebakken op houtvuur. Diezelfde stenen gebruiken ze om hun huizen te bouwen, met trots en zonder subsidie.
Veel Malawiërs verlaten hun land om werk te zoeken in Zuid-Afrika. In feite zijn zij de arbeidsmigranten van zuidelijk Afrika, net zoals Polen of Roemenen dat in West-Europa zijn.
Ze laten hun families achter, reizen duizenden kilometers, en nemen vaak zwaar werk aan in de bouw, de mijnbouw of op boerderijen. Onze vriend is daar één van. En net als velen van zijn landgenoten stuurt hij geld terug naar huis, soms het enige inkomen voor een heel gezin.
Malawi staat bekend als “the Warm Heart of Africa”, en dat is geen cliché. De mensen zijn oprecht vriendelijk, nieuwsgierig en gastvrij. Er is weinig bezit, maar veel hartelijkheid. En dat laat je niet onberoerd.
We verlieten Malawi met respect, dankbaarheid en het gevoel dat we iets mochten meemaken wat je niet in reisgidsen terugvindt.
Afrika roept bij veel mensen beelden op van zon, droogte en warmte. Maar wie dat denkt, is nog nooit in de Drakensberg in de winter geweest. Want ook hier – in het oosten van Zuid-Afrika – kan het koud zijn. Echt koud.
Kort geleden vroor het bij onze familie in de bergen maar liefst vijf graden onder nul. Er viel zelfs sneeuw. Geen dun laagje poeder, maar echte vlokken die bleven liggen. De heuvels kleurden wit, en kinderen renden naar buiten om sneeuwballen te gooien – vaak voor het eerst in hun leven.
Voor ons blijft het een vreemd, maar prachtig gezicht: traditionele ronde hutten met rieten daken, omringd door een landschap dat meer aan Oostenrijk dan aan Afrika doet denken. De ochtenden beginnen met een heldere lucht, bevroren gras en dampende adem.
Tegelijkertijd zijn dit ook de dagen waarop het leven hier lastig kan zijn. Huizen zijn niet geïsoleerd, warme kleding is schaars en vuurhout is kostbaar. Wat voor ons ‘gezellig koud’ voelt, is voor veel gezinnen gewoon hard afzien.
Daarom zorgen we in deze periode extra voor dekens, warme kleding en voedselpakketten. Kleine dingen die het verschil maken als de temperatuur daalt en de dagen kort zijn.
De Afrikaanse winter is kort, maar intens. En hij herinnert ons eraan dat hulp niet alleen nodig is bij droogte of hitte – maar ook als de kou onverwacht binnenvalt.
In april mochten we opnieuw 800 exemplaren van het boek ‘Jezus Messias’ afleveren bij de Emmaus school. De boeken zijn in het Zulu en worden gebruikt in de klas én thuis. Kinderen lezen of lezen voor aan familieleden die zelf niet kunnen lezen.
Het is mooi om te zien dat de boeken echt gebruikt worden en dat ze bijdragen aan leesvaardigheid en begrip. Fijn dat we opnieuw konden helpen om dit mogelijk te maken.
Dit is Lucky, een goede vriend die we al 20 jaar kennen. Hij is beeldhouwer en maakt zijn kunstwerken met de hand, vaak onder een boom in de Drakensberg.
Elke twee jaar krijgt hij van ons een nieuwe roze overal – zijn handelsmerk inmiddels. Steeds weer dezelfde kleur, omdat hij daar zelf het meest blij van wordt.
Een kleine traditie, maar eentje die ons allebei veel waard is.
Ons verhaal in Markant – over telefoonkabels, tijdzones en de kunst van nabijheid
Toen de redactie van Markant, vakblad voor de gehandicaptensector ons vroeg om mee te werken aan het artikel “Echt contact, ook op afstand”, aarzelden we geen seconde. Het leek ons een mooie kans om te laten zien hoe een vriendschap van meer dan twintig jaar standhoudt, zelfs wanneer er tienduizend kilometer oceaan tussen zit. Wat volgde, werd een driedelige reportage waarin onze wekelijkse videogesprekken met de woongroep van Bartiméus in Doorn centraal staan.
Onze band met de bewoners van Bartiméus gaat al ver terug. We leerden elkaar kennen toen we nog in Driebergen woonden. Elke zondag namen we een aantal bewoners mee naar de kerk. Na de dienst wandelden we samen over het terrein of dronken koffie bij ons thuis. Kleine gebaren groeiden uit tot grote vriendschappen.
Toen we besloten te emigreren naar Zuid-Afrika en ons volledig in te zetten voor de projecten van Stichting Helping Hands, wilden we dat contact niet verliezen. De afstand veranderde veel, maar niet de verbondenheid. Dankzij WhatsApp en beeldbellen zijn we nog steeds een deel van elkaars leven – iedere week opnieuw.
Een doordeweeks gesprek begint steevast met Jan, die met samengeknepen ogen naar het scherm tuurt.
“Wat heb je vandaag gedaan?”
“Naar de sportschool,” antwoordt hij droog.
“Op de loopband?” vraagt Minne.
“Ja.”
“En hoe is het met de apen?” sluit Jan af, want hij wil altijd weten of de brutale Vervet-aapjes nog in onze tuin kattenkwaad uithalen.
Die paar minuten verbale ping-pong zijn misschien klein in tijd, maar groot in betekenis. Jan voelt zich gezien, wij blijven betrokken, en de afstand smelt weg tot pixels op een scherm.
We zijn ook eerlijk: beeldbellen lost niet alles op. We missen de geur van versgebakken oliebollen, de tast van een arm-in-arm-wandeling. Maar technologie geeft ons de kans om wél bij verjaardagen te zingen, wél samen te bidden op Eerste Kerstdag en zelfs om virtueel oordelen te proeven wanneer Jan uitleg vraagt bij het kaasplankje dat in Driebergen al lang niet meer bestaat.
Het artikel heeft tot warme reacties geleid: “Kunnen wij ook bellen met onze oud-vrijwilliger?”, vroegen zorgmedewerkers. Absoluut! In de handreiking van Digitaal op Bezoek staan heldere tips voor organisaties om veilige, toegankelijke video-momenten op te zetten.
We zijn dankbaar dat Markant ons verhaal deelde. Blijf dus bellen, berichten sturen, zwaaien en vergeet niet te vragen hoe het met de apen is.
Dixy & Minne
Soms zijn er momenten die je stil maken. Deze maand bezochten we een plek die voor ons een diepe betekenis heeft: de crèche die we 25 jaar geleden hebben helpen oprichten in de Drakensberg. Wat ooit begon als een droom, een veilige plek voor de allerkleinsten om te spelen, te leren en te groeien, is nog altijd springlevend.
We werden hartelijk ontvangen door de juf die er vanaf het begin al stond. Ongelooflijk maar waar: ze zorgt al een kwart eeuw met liefde en toewijding voor de kinderen uit de gemeenschap. Haar betrokkenheid, warmte en geduld zijn de stille motor achter het succes van deze plek.
De crèche is inmiddels de dagelijkse thuisbasis van zo’n 50 kleine kinderen, die hier niet alleen spelen, maar ook hun eerste stapjes zetten richting onderwijs. Alles ademde herkenning: het eenvoudige gebouw, de vrolijke kinderstemmen, de tekeningen aan de muur. Maar wat het meest raakte, was dat de essentie – geborgenheid, aandacht en vreugde – onveranderd is gebleven.
We zijn trots. Trots dat dit initiatief na al die jaren nog steeds staat. Trots op de gemeenschap die het draagt. En vooral trots op de juf, die al 25 jaar lang elke dag opnieuw het verschil maakt.
Dit bezoek herinnert ons eraan waarom we doen wat we doen. Klein beginnen, groot blijven dromen.
Soms zit impact in de kleinste dingen: een stoel om op te zitten, een boek in je eigen taal, of een doos gevuld met zorg en aandacht. In de afgelopen maanden mochten we op twee hele verschillende plekken in Zuid-Afrika bijdragen aan precies dat soort momenten.
In een klein kerkje in de Drakensberg, waar mensen samenkomen om te bidden, zingen en elkaar te steunen, hebben we de gemeenschap kunnen helpen met bijbels en stripboeken in het Zulu. Taal doet ertoe, zeker als het gaat om geloof en verhalen die kracht geven. Veel kinderen (en volwassenen) kunnen nu de boodschap begrijpen in hun eigen woorden. Ook hebben we gezorgd dat er voldoende stoelen zijn, zodat iedereen comfortabel kan zitten.
Verder mochten we in Klerksdorp, op een lokale school, 125 gevulde schoendozen uitdelen. Elk doosje was gevuld met onder andere schriftjes, pennen, sokken en kleine verrassingen. Wat het extra bijzonder maakte: deze dozen zijn met liefde samengesteld door de leerlingen van de Oranje Nassau school in Zeist.
De blijdschap bij het openen van de dozen was onbeschrijflijk. Wat voor kinderen in Nederland een mooi knutselproject was, betekende voor de kinderen hier een onverwacht cadeau, vaak het enige dat ze dat jaar zouden krijgen.
Dank aan iedereen die hieraan heeft bijgedragen. Samen maken we verschil. Doos voor doos, stoel voor stoel.
over dromen, werk en een nieuw leven in Zuid-Afrika.
Enige tijd geleden gebeurde er iets onverwachts, maar ontzettend leuks: Dixy stond met een interview in de Margriet. Een bekend Nederlandse vrouwenblad dat we zelf jarenlang in de winkel zagen liggen, en dat nu ineens contact met ons opnam. Het onderwerp van het artikel? “Wat doe je als je met pensioen gaat?” Een vraag die in ons geval een bijzonder antwoord kreeg.
In het interview blikte Dixy uitgebreid terug op onze emigratie naar Zuid-Afrika. Na 42 jaar een winkel in Driebergen te hebben gerund, kwam het moment waarop we besloten het roer om te gooien. Niet om op de bank te gaan zitten, maar om ons volledig in te zetten voor de gemeenschap waarmee we al jaren verbonden waren via Stichting Helping Hands.
De pandemiejaren hadden onze plannen even op pauze gezet, maar in 2023 ging de container op transport, sloten we de winkeldeur definitief, en begonnen we aan een nieuw leven tussen de heuvels van de Drakensberg. Het was spannend, maar voelde bovenal als thuiskomen.
Het interview in Margriet gaf ons de kans om iets van onze reis en onze missie te delen met een breder publiek in Nederland. Niet alleen familie en vrienden, maar ook onbekenden lazen ons verhaal. We kregen ontroerende reacties, van mensen die zeiden dat ze geïnspireerd waren door onze keuze om in actie te blijven, juist ná het werkende leven.
Veel mensen vroegen: “Waarom niet gewoon genieten van je pensioen?” Maar voor ons zijn genieten en goed bezig zijn geen tegenpolen. De grootste voldoening komt uit het zien van blije gezichten: kinderen die leren lezen met hun eerste boek in het Zulu, jongeren die voetballen op hun eigen veld, of families die eindelijk schoon water en een toilet bij huis hebben.
In het interview vertelde Dixy ook over de dagelijkse praktijk van het werk hier. Zoals het moment in mei 2024 waarop we 1.750 boeken over Jezus in het Zulu mochten uitdelen op zes scholen. Kinderen die thuis voorlazen aan hun ouders, omdat die niet konden lezen – dat raakte ons diep.
Of de voetbalprojecten, waarbij we uit Nederland schoenen, ballen en tenues meebrachten (met dank aan o.a. RKC Waalwijk en de KNVB). De aanleg van een veld, het opzetten van teams, het sponseren van toernooien. Het klinkt eenvoudig, maar het houdt jongeren betrokken en bouwt aan trots en zelfvertrouwen.
En dan de meer ‘onzichtbare’ dingen: zoals het vervangen van een gammel houten hok door twee stevige stenen toiletten. Een project uit 2022 dat misschien niet opvalt in de Margriet, maar hier dagelijks een verschil maakt voor de gezinnen die het gebruiken.
Het leuke aan dit interview was niet alleen het terugblikken, maar ook het zichtbaar maken van het werk dat we doen. Stichting Helping Hands is geen grote organisatie met miljoenenbudgetten, maar een stichting die werkt van mens tot mens. Elk project begint bij contact, vertrouwen en een concrete hulpvraag.
Door ons verhaal te delen in de Margriet konden we laten zien dat je ook op latere leeftijd nog nieuwe stappen kunt zetten, letterlijk en figuurlijk. En dat ‘goed doen’ niet altijd groots hoeft te zijn om waardevol te zijn.
We zijn ontzettend dankbaar dat we deze kans kregen. Het voelt als een klein beetje “wereldberoemd in Nederland”, iets waar we stiekem ook best om moesten lachen. Maar als het ertoe bijdraagt dat mensen zich betrokken voelen bij ons werk of zich laten inspireren om zelf in actie te komen, dan is het precies waar het om draait.
We blijven ons met volle inzet inzetten voor de gemeenschap hier. En wie weet, misschien volgt er nog wel een tweede interview. Voor nu zijn we vooral blij dat het verhaal gedeeld is, dat mensen geraakt zijn, en dat er zelfs nieuwe donateurs zijn bijgekomen dankzij het artikel.
Tot slot: of je nu in Nederland woont of in de heuvels van de Drakensberg, er is altijd ruimte om iets te betekenen voor een ander. En soms begint dat gewoon met één keuze, één koffer, en een open hart.
Eind 2024 hadden we de eer om een bijzonder gezin uit de Drakensberg bij ons thuis te verwelkomen. Het was een onvergetelijke ervaring om hen hier, in onze eigen omgeving, te mogen ontvangen. Voor zowel hen als voor ons werd het een week vol ontdekkingen, gezelligheid en warme herinneringen.
De familie verbleef bij ons in huis, wat direct zorgde voor een hechte band. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat deelden we verhalen, lachten we samen en leerden we elkaars dagelijkse leven beter kennen. De kinderen speelden in de tuin, terwijl de volwassenen genoten van gesprekken aan de keukentafel.
Een van de hoogtepunten was zonder twijfel de safari in het Pilanesberg National Park. Voor de familie was het de eerste keer dat ze zoveel wilde dieren in hun natuurlijke habitat zagen. Het moment waarop we een groep olifanten langs onze auto zagen trekken, zorgde voor verwondering en enthousiasme bij iedereen.
We brachten ook een bezoek aan de kabelbaan van Hartbeespoort, waar we samen genoten van het adembenemende uitzicht over het meer en de omliggende bergen. Voor de familie, die gewend is aan het landschap van de Drakensberg, bood deze ervaring een totaal ander perspectief op hun eigen land.
Terug thuis sloten we de dag af met een gezellige braai in de tuin. Het vuur knetterde, de geur van gegrild vlees vulde de lucht en de gesprekken gingen door tot de sterren aan de hemel stonden. Iedereen hielp mee, van het bereiden van de maaltijd tot de afwas achteraf – een mooie samenwerking die het gevoel van saamhorigheid versterkte.
Het was niet alleen een vakantie-uitstapje, maar een echte uitwisseling van culturen, gewoonten en vriendschap. Voor ons was het inspirerend om te zien hoe dankbaar en enthousiast de familie was bij elke nieuwe ervaring. Voor hen was het een kans om een ander deel van hun eigen land te ontdekken en samen als gezin iets bijzonders te beleven.
Toen ze uiteindelijk weer richting Drakensberg vertrokken, bleef het huis nog even gevuld met de herinneringen aan gelach, verhalen en gedeelde momenten. Dit bezoek herinnerde ons eraan hoe waardevol het is om verbinding te maken, ongeacht achtergrond of afstand. Het was een ervaring die ons allemaal rijker heeft gemaakt – en die we zeker nog lang zullen koesteren.